- Git jest git, ponieważ jest systemem kontroli wersji, który ułatwia codzienną pracę nad kodem. Pozwala na tworzenie „historii” kodu źródłowego, dzięki czemu mamy dostęp do wcześniejszych wersji kodu. W szczególności przydaje się w momencie pracy kilku osób nad jednym kodem. Dzięki tworzeniu kilku branchy programiści mogą dzielić się zadaniami lub tworzyć kilka wersji kodu, które potem można zmergować do jednej wspólnej całości. W razie ewentualnych problemów z kodem możemy bez problemu cofnąć ostatnie wykonane przez nas zmiany. Dodatkowo strony takie jak github.com czy gitlab.com, które przechowują nasze kody źródłowe, mogą stanowić nasze portfolio.
- Podejście TDD – Test Driven Development - oznacza, że programista przed napisaniem właściwego kodu rozpoczyna od utworzenia testu, który będzie testował wspomniany kod. Rozpoczyna się ono od napisania testu (niekoniecznie musi on działać). Kolejna faza oznacza napisanie konkretnej funkcjonalności tak, aby umożliwiła ona użycie testu. Na końcu następuje poprawianie kodu do oczekiwanej formy, jego zoptymalizowanie. Warto korzystać z tego podejścia, ponieważ umożliwia on nam wykrycie błędów na bieżąco, dzięki czemu możemy je od razu poprawić. Dodatkowo napisane testy są automatyczne, ponieważ też są kodem, co ułatwia nam pracę. Jest również różnica psychologiczna. Bardzo często brakuje nam czasu albo nie mamy ochoty pisać testów na koniec projektu.
- .NET Framework to środowisko uruchomieniowe wraz z zestawem bibliotek. Opracowany został przez firmę Microsoft. Zapewnia wsparcie dla wielu języków programowania (C#, F#, Visual Basic…).
- Na różnych systemach
- Program kompilowany jest do kodu pośredniego (co oznacza, że niezależnie od użytego języka jest on zamieniany na wspólny język zrozumiały dla środowiska uruchomieniowego (CLR)). Jest to nazywane kompilacją w trakcie wykonania.
- Garbage collector czuwa nad optymalnym wykorzystaniem pamięci. Usuwa z pamięci obiekty, do których nie ma żadnych referencji. Jest to wygodne podejście z perspektywy programisty, ponieważ zwalnia go z obowiązku zarządzania pamięcią, która została zaalokowana poprzez operator „new”.